Om te beginnen met iets heel prozaïsch, maar daarom niet minder leuk:
Het spaarvarken dat we vorige bijeenkomst op de tafel in de ontvangstruimte hadden neergezet met het verzoek om er een vrijwillige bijdrage in te deponeren, bracht maar liefst € 62,50 op!

Dat spaarvarken was dus ineens in feestvarken omgetoverd!
Aan alle gulle gevers nog hartelijk dank.

Deze keer waren er niet meer dan, of positiever gezegd, toch nog 7 kinderen met (groot)ouder(s) komen opdagen.
Mogelijk was deze wat magere opkomst te wijten aan de juist vandaag wat strenger geworden coronamaatregelen zoals het weer verplicht dragen van een mondkapje in winkels etc. Ook in de ontvangstruimte van Haanwijk is het nu weer van toepassing geworden.
We ontvingen dan ook onze gastjes deze keer buiten, waar Annetje, op de voor haar zo stereotiepe wijze een inleiding ten beste gaf, op de knieën nog wel,  om zo beter met de kleintjes te kunnen “communiceren”. Het ging, kort gezegd, om o.a. eekhoorns die in de herfst een proviandvoorraad voor de winter moeten aanleggen. Ook Wally dus, “onze” eekhoorn. De zeven kinderen werden ook allemaal ineens een Wally: ze kregen ieder een emmertje mee, tevoren door de leiding gevuld met wintervoorraad zoals kastanjes en walnoten, die onze kleinen in het bos moesten verstoppen. Dat ging ze wel goed af: tegen een dikke boom gelegd en met flink wat herfstbladeren en takjes afgedekt en klaar was Kees!

Daarna vervolgde de groep zijn weg en het voorstel van Michel was om in de nu lege emmertjes leuke herfstdingen te verzamelen met natuurlijk als hoofdzaak mooie kleurrijke herfstblaadjes die varieerden van geel, oranje tot rood en bruin. Maar we konden het niet laten om toch nog even naar enkele paddenstoelen te kijken en te wjjzen, waarvan sommige soorten, net als herfstbladeren, buitengewoon mooi van kleur waren; van wit (porseleinzwam), geel en oranje (zwavelkoppen), rood (vliegenzwam) tot gitzwart (dodemansvingers oftewel houtknotszwammen).

We stonden even later stil bij “onze zitboom”, waar de kinderen enkele jaren terug nog gebruik van konden maken om naar een sprookje van Annetje te luisteren, maar die nu door verschillende soorten paddenstoelen langzamerhand in bezit is genomen, zoals het in de natuur nu eenmaal gaat en moet gaan.

En verder ging het, maar nu richting terug over een smal bospad en het welbekende altijd weer mooie dijkje, naar het punt waar onze zeven Wallies hun zo belangrijk zijnde wintervoorraad hadden verstopt. Het was plotseling winter geworden en dus had Wally honger gekregen. Maar niet getreurd, de wintervoorraad was er immers nog, gelukkig goed verborgen, en kon na terugvinden aangesproken worden oftewel luidde de opdracht “zoek de voorraad terug waar Wally het verstopt heeft”. Dat was niet zo heel moeilijk hoor en gelukkig maar voor onze zeven bijna mager wordende eekhoorns.

Terug bij ons uitgangspunt waren 2 deuren van onze ontvangstruimte geopend, waardoor drinken met een koekje, voor onze hongerige Wallies, gepakt kon worden en, daarmee gewapend, via de andere deur naar buiten gelopen kon worden. Al snel was deze proviand verorberd en ging, bijna geruisloos, iedereen weer zijns weegs. Tot een volgende keer!

Hugo Landheer